Moeder en dochter werken bij crematorium Maaslanden

Tijdens het interview hebben moeder Wilma en dochter Floor vaak aan een half woord genoeg. Ze gebruiken dezelfde woorden en vullen elkaars zinnen aan. En ja, ze kunnen allebei de uitvaartklassieker ‘Time to say goodbye’ woordelijk meezingen. Ze weten ook van elkaar welke muziek op hun begrafenis gedraaid moet worden. “Zeker weten Chiquitita van ABBA!”, zegt Floor over haar moeder, “en Fix You van Coldplay.” Wilma op haar beurt over Floor: “Ook Coldplay, Every Teardrop Is a Waterfall!” Allebei schieten ze in de lach.

Wilma en Floor delen hun passie voor het werk, zorgen voor betekenisvolle en respectvolle afscheidsdiensten. De dankbaarheid van nabestaanden is een rode draad in hun ervaringen. Ze voelen de impact van hun werk wanneer families na een afscheidsdienst met een goed gevoel naar huis gaan. “Dat is waar het om draait”, zeggen ze in koor.

Hun keuze om in de uitvaartbranche te werken komt voort uit persoonlijke ervaringen. Voor Wilma was dat het verlies van haar vader op 23-jarige leeftijd. De tijd rond zijn overlijden en de uitvaart lieten een diepe indruk op haar achter. "Dat was een intense periode, er moest veel geregeld worden. Maar ik kijk er positief op terug. Het is me altijd bij gebleven. Dus toen ik een advertentie voor een crematoriummedewerker tegenkwam in de lokale krant, dacht ik: werken in een crematorium? Waarom niet, ik ga ervoor!"

Bij Floor werd het zaadje geplant na het overlijden van haar grootoma, de oma van Wilma. Floor: “Ik heb haar toen samen met mijn moeder aangekleed. Panty’s aan, een rok. Ik was 18, had dat nog nooit gedaan. Het was heel fijn om te doen. Toen is het eigenlijk begonnen. Niet veel later zochten ze hulpkrachten bij Maaslanden en waren het de collega’s van mijn moeder die zeiden: is dat niet iets voor jullie Floor?”

Floor werkt nu één dag in de week als hulpkracht in het crematorium. Daarnaast staat ze één dag in de week achter de toonbank bij Bakkertje Deeg in Heusden en volgt ze in Amsterdam een luchtvaartopleiding. “Ik wil piloot worden”, klinkt het stellig. Het werk in het crematorium hoopt ze nog lang te kunnen combineren met haar andere activiteiten. Moeder Wilma begint ondertussen te rekenen. “67 toch, dat is de huidige pensioenleeftijd? Ik ben gezond en zo lang ik dit werk kan blijven doen, vind ik het helemaal goed”, lacht ze.

“Geen dag is hier hetzelfde,” zegt ze om haar verhaal kracht bij te zetten. “Het werk is inderdaad afwisselend”, bevestigt Floor. De ene dag speelt een trompettist de ‘last post’ en staat de oprijlaan vol met militairen die strak in het gelid staan om afscheid te nemen van hun overleden kameraad. De volgende dag branden er fakkels en draaien tientallen motoren de lange oprijlaan op om hun overleden lid van de motorclub de laatste dienst te bewijzen. “Dat maakt ons werk zo bijzonder”, zegt Wilma. “Soms heb je echt twee uitersten op één dag. Is bij de ene uitvaart iedereen keurig in het donker gekleed. Bij een andere dienst komen ze in korte broek en op slippers. Iedereen is anders en het is allemaal goed. Afscheid nemen doet iedereen op zijn eigen manier!”

“In ons werk gaat het om de details”, vindt Floor. “Dat maakt het werken in Maaslanden – een groot crematorium met veel afscheidsdiensten - zo uitdagend. Alles moet tijdens die ene afscheidsdienst kloppen. Het zijn juist van die kleine dingetjes die het soms achter de schermen hectisch maken. Zijn alle bloemen er, klopt de muziek, waar is het baartje? Dat vind ik leuk; hectiek, het hoort er bij. Het is geen negen-tot-vijfbaan. Als team zorg je ervoor dat de nabestaanden naar huis gaan met een goed gevoel over het afscheid.”