Werken bij DELA
Uitvaartverzorging

Suzanne van Gaale sprak voor Twentelife met collega Anke Krebber-Timmerije over haar functie als uitvaartverzorger binnen onze coöperatie. “Als ik mensen vertel dat ik uitvaartverzorger ben, vinden ze dat allereerst heel bijzonder. Mensen willen graag weten wat mijn werk inhoudt en stellen veel vragen of vertellen hun eigen ervaring. Ze zijn oprecht gefascineerd”, vertelt Anke. Anke is ruim 15 jaar uitvaartverzorger en werkt bij DELA in Oldenzaal. Destijds was het diezelfde fascinatie voor het overlijden waardoor Anke van de detailhandel overstapte naar de uitvaartbranche. De overeenkomst tussen beide beroepen is dat het mensenwerk is. “Een uitvaart kun je maar één keer doen, samen met mijn collega’s wil ik ervoor zorgen dat dit voor de nabestaanden ook zo goed mogelijk gebeurt.” De Enschedese werkt in een zogenaamd hybride team wat haar werk heel afwisselend maakt. Ze haalt de overledenen op, verzorgt ze en maakt ze gereed voor de uitvaart, maar ze heeft ook regelmatig auladienst waarbij ze de bezoekers ontvangt en begeleidt.

Haar werk als uitvaartverzorger vraagt inlevingsvermogen en begrip en tegelijkertijd nuchterheid en een praktische instelling. “Het contact met de familie spreekt mij erg aan. Als we de overledene ophalen, komen we in het heetst van de strijd. Dat eerste stukje emotie wat de familie heeft, of dat nu boosheid, verdriet of opluchting is, maken wij mee. Dat kan soms best spannend zijn, je weet nooit wat je aantreft. Als we bij de mensen thuiskomen, hebben ze vaak al zo veel spanning opgebouwd dat wij allereerst zorgen voor rust. We laten ze daarom eerst hun verhaal vertellen. Daar nemen we ook alle tijd voor. Direct na het overlijden spelen er zoveel emoties bij de nabestaanden dat we ze stap voor stap meenemen in het proces. Ik geef veel informatie, vertel wat ze kunnen verwachten en geef advies wat verstandig is ten aanzien van de opbaring. Wat ik met mijn ervaring de mensen altijd meegeef, is: houden van betekent ook kunnen loslaten van.” Nadat iemand is overleden, is het Anke haar taak als uitvaartverzorger om de overledene respectvol klaar te maken voor de uitvaart. “Het is hierbij belangrijk dat de familie hun dierbare ziet zoals hij of zij was. Tegenwoordig is heel veel mogelijk. Alles doen we in overleg met de familie. Ik vraag wat hun wensen zijn ten aanzien van de overledene. Welke kleding mag hun dierbare aan, hoe willen ze de haardracht hebben, zijn er bijzonderheden wat hun dierbare typeert en wat diegene ‘eigen’ maakt, denk aan sieraden of andere voorwerpen.”

Eén van de vele vragen die Anke geregeld krijgt, is hoe ze omgaat met al het verdriet wat ze meemaakt. “Ik maak soms best pittige dingen mee. Overleden kinderen vind ik bijvoorbeeld heel moeilijk omdat ik zelf ook moeder ben. Dat maakt het extra intens. Of als mensen al heel lang getrouwd zijn en één van hen overlijdt. Diegene die achterblijft kan dan zo hartverscheurend naast mij staan, zo radeloos, dat ik dan echt wel een arm om ze heen sla als troost. Dit soort momenten verwerk ik door te gaan wandelen, het liefst samen met mijn man. Gelukkig hebben we bij DELA ook een heel fijn team. We ondersteunen elkaar en zorgen dat ieder zijn verhaal kwijt kan. Als collega’s heb je aan één woord genoeg, je snapt elkaar. Dat is heel waardevol. Bovendien is er binnen DELA veel aandacht voor uitvaarten waarbij kinderen betrokken zijn. Een team van uitvaartverzorgers vanuit het hele land organiseert hierover workshops, trainingen en gastlezingen.”