Persoonlijk verhaal

Vanuit passie ging ze aan de slag als freelance visagiste. Veel achtergrond in de uitvaartwereld had ze dus niet, maar bij toeval kwam het acht jaar leden op haar pad. ‘Mijn schoonmoeder overleed en ik heb haar verzorgd en opgemaakt. Dat was heel bijzonder.’ Vanuit haar omgeving volgen steeds meer verzoeken. Daar waar de meeste mensen met een grote boog om een crematorium heen lopen, trekt het juist Fardaus aandacht. 

Voor Fardau wordt het steeds duidelijker dat ze hier haar werk van wil maken. ‘Welk onderdeel, dat was nog even de vraag. Juist in de verzorging? Of meer rondom het verzorgen van de totale uitvaart?’ Ze gaat op onderzoek uit, praat met uitvaartverzorgers om er zo achter te komen wat de functie daadwerkelijk inhoudt. ‘Na een gesprek met mijn huidige manager wist ik het: dit is wat ik wil!’ Niet lang daarna komt er een vacature vrij in de regio Twente. Na wat fijne gesprekken ben ik aangenomen. Ik ben nu een jaar aan de slag en voel mij helemaal op mijn plek in dit fijne team.’

Het aanvoelen van mensen en situaties kun je volgens Fardau moeilijk leren tijdens de opleiding. ‘Het is iets wat je in je hebt of niet. Ik ben vrij gevoelig en dan kunnen er ook dingen binnen komen die niet hardop gezegd worden. Sferen of emoties van nabestaanden. Dan is het wel belangrijk dat ik daarna wat afstand neem.’ Mensen en met name kinderen op hun gemak stellen, het is iets waar Fardau voor in de wieg is gelegd. ‘Kleine kinderen vind ik heel bijzonder. Zij zijn zo puur, bij hen is niets geregisseerd. Laatst was er een meisje heel verdrietig bij de uitvaart van haar opa. Hij was thuis opgebaard en ze was helemaal in tranen. Toen we bij het crematorium aan kwamen, vroeg ik of ze met me mee wilde lopen voor de rouwauto. Eén blik naar haar ouders was genoeg, dat wilde ze.’ Als je ruimte neemt voor details en op het juiste moment aandacht geeft, kun je zoveel meer betekenen en het verschil maken. ‘Ik wil ook de kindjes meegeven: “Ik zie jou en maak ruimte voor jouw verdriet."

De aandacht voor kinderen had ze altijd al. Als moeder van twee dochters en een zoon is het nooit stil bij Fardau thuis. ‘Ik houd van een groot gezin. Mijn kinderen weten wat ik doe en dat ik werk met de dood en alles wat daarbij hoort. Daar heb ik nooit een geheim van gemaakt en het is mijn missie voor me geworden om kinderen op een goede manier te betrekken bij de uitvaart.’ Dat begint volgens Fardau bij open zijn. ‘Benoem dat de dood onderdeel is van het leven. Wanneer niemand erover praat, ontstaat juist angst. Het is vaak goed bedoeld, om de kinderen te beschermen. Maar juist dat heeft vaak een averechts effect.’ Fardau probeert ouders soms ook bewust te maken, maar laat daarin de keuze altijd bij de nabestaanden. ‘Zo was er laatst een uitvaart van opa. Uit liefde en angst wilden de nabestaanden hun jongste kind beschermen en niet aanwezig laten zijn tijdens het afscheid. Ik heb benoemd dat het juist ook kan helpen bij het rouwen, door het samen te beleven.’ Toch laat ze de beslissing altijd bij de ouders en wil ze slechts zorgen voor bewustwording. ‘Ik merk dat wanneer er jonge kinderen aanwezig zijn, zittend rond de kist, het ijs sneller gebroken is.’ Laatst liet Fardau een kleinzoon van de overledene meerijden in de rouwauto. Hij was trots dat hij op deze manier een rol mocht spelen. Ook voor de familie bleek het een bijzonder moment. ‘Iedereen was verdrietig, maar bij het zien van zijn stralende gezicht en vuurrode wangen voorin de auto, verscheen er een glimlach. Op die manier werkt het ook verlichtend’, merkt Fardau.